ایمپلنت های دندانی سازه های فلزی هستند که به ناحیه فک بالا یا فک پایین متصل می شوند و پروتزهای دندانی روی آن ها وصل می شوند. بنابراین ایمپلنت دندان ریشه قالب جدید و پروتز دندانی است که در بالای تاج جدید قالب قرار می گیرد.
ایمپلنت های دندانی بیش از 40 سال است که برای بازیابی دندان های از دست رفته استفاده می شوند.
در اصل، آنها فقط برای کمک به تثبیت پروتزهای کامل، در بیمارانی که هیچ بیمار باقی نمانده بودند، و در افرادی که نمی‌توانستند پروتزهای ثابت سنتی را انجام دهند (پروتزهای با لنگر در بیماران، که قبلا ساخته و آماده شده بودند) استفاده می‌شد.
نتیجه عالی این درمان ها، همراه با بهبود در طراحی و ترکیب شیمیایی و فیزیکی ایمپلنت ها، مشخص شده است که در حال حاضر ایمپلنت های دندانی توسط بیماران در تمام شرایط بالینی جایگزین می شوند. به‌طورکلی، ایمپلنت‌ها فقط در موارد بسیار دشوار که حل آنها با پروتزهای معمولی بسیار پیچیده است، استفاده نمی‌شوند. در حال حاضر ایمپلنت ها در مواردی استفاده می شود که در آن کمبود یک یا چند دندان وجود دارد و استحکام فراوانی در فک های بالا و پایین وجود دارد.
ایمپلنت دندان چیست؟
ایمپلنت های دندانی اجزای تیتانیومی هستند که مانند ریشه دندان عمل می کنند و از طریق جراحی در استخوان فک بالا، زیر لثه قرار می گیرند. سه جزء کلیدی ایمپلنت دندانی عبارتند از:
ایمپلنت با پایه تیتانیومی که به عنوان ریشه تاج عمل می کند.
اباتمنت – اباتمنت به ایمپلنت متصل می شود و تاج را در جای خود نگه می دارد .
تاج – دندانی سرامیکی که به اباتمنت متصل می شود و ظاهر یک دندان طبیعی را ایجاد می کند.
پس از مدت کوتاهی، ایمپلنت با استخوان جوش می‌خورد و برای دندان‌های مصنوعی که روی این ایمپلنت‌ها قرار می‌گیرند، پشتیبانی پایداری ایجاد می‌کند.
ایمپلنت‌های دندانی برای سلامت عمومی دهان نیز مفید هستند، زیرا برخلاف بریج‌ها نیازی به چسباندن آنها به دندان دیگری نیست و همچنین فرآیند جذب مجدد استخوان فک بالا را که با از دست دادن دندان شروع می‌شود، متوقف می‌کند.
انواع ایمپلنت دندان
اگرچه انواع مختلفی از ایمپلنت ها وجود دارد: استوانه ای، مخروطی، پیچی یا سیمانی، تمایز اصلی بر اساس محل قرارگیری آنها، بین دو نوع است:
ایمپلنت‌های دندانی معمولی در استخوان فک بالا قرار می گیرند و برای این منظور نیاز به کمیت و کیفیت مناسب استخوان دارند تا به درستی فیکس شوند.
ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک (یا زایگوما) و ناخنک را می توان حتی در افرادی که فاقد استخوان در ناحیه فک بالا هستند قرار داد، زیرا طول بیشتر آنها به آنها اجازه می دهد در استخوان های سخت تر (استخوان زیگوماتیک، در ناحیه مربوط به استخوان گونه) قرار گیرند.
هر دو نوع ایمپلنت دندان را می توان برای ثابت کردن پروتز و به دست آوردن بهترین نتایج ترکیب کرد.
ایمپلنت های زیگوماتیک یا پتریگوئید چیست؟
ایمپلنت‌های دندانی زیگوماتیک (یا زایگوما) و پتریگوئید دو نوع ایمپلنت بلند هستند که زمانی استفاده می‌شوند که بیمار کمیت یا کیفیت استخوان کافی نداشته باشد تا ایمپلنت‌های لنگر با ابعاد منظم داشته باشند. در این موارد، از استخوان‌های سخت‌تری مانند استخوان‌های ناحیه گونه برای لنگر انداختن ایمپلنت‌ها استفاده می‌شود، زیرا آنها همیشه سختی و تراکم خود را حفظ می‌کنند.
مشخصه اصلی این ایمپلنت ها این است که در دو استخوان قرار می گیرند که هرگز دوباره جذب نمی شوند. بنابراین حتی در شدیدترین آتروفی های استخوان فک بالا نیز می توان از آنها استفاده کرد. علاوه بر این، ایمپلنت های زیگوماتیک و پتریگوئید نیز به دلیل طول آنها بسیار طولانی تر از ایمپلنت های معمولی هستند. بنابراین، زیگوماتیک ها دارای طول 30 تا 55 میلی متر و پتریگوئید ها 15 تا 20 میلی متر هستند، طولی که برای اطمینان از لنگر انداختن صحیح در استخوان طراحی شده است.
درمان با ایمپلنت های زیگوماتیک یا پتریگوئید دارای سه مزیت بزرگ است :
جایگزین مناسبی برای قرار دادن گرافت های استخوانی در تحلیل های بزرگ فک بالا است.
زمان درمان را به روشی ایمن، سریع و راحت برای بیمار کوتاه می کند.
این اجازه می دهد تا بدون توجه به کیفیت استخوانی که آنها برای کاشت ایمپلنت دندان دارند، از بهبود زیبایی شناختی برای هر بیمار اطمینان حاصل شود .
البته به خاطر داشته باشید که در برخی موارد ایمپلنت‌های زیگوماتیک و پتریگوئید با ایمپلنت‌های طبیعی همراه هستند که بستگی به کمیت و کیفیت استخوان در دسترس بیمار دارد.
کلیه بیمارانی که پس از از دست دادن دندان، تحلیل استخوانی را در ناحیه فک پایین یا فک بالا نشان می دهند ، چه به دلیل عوامل عمومی مانند جنس یا سن یا عوامل محلی مانند ضربه یا بیماری های متابولیسم استخوان . این تغییرات در ساختار استخوان باید در تشخیص و برنامه ریزی درمان با ایمپلنت دندان در نظر گرفته شود .
ایمپلنت‌های دندانی زیگوماتیک (یا زایگوما) و پتریگوئید دو نوع ایمپلنت بلند هستند که زمانی استفاده می‌شوند که بیمار کمیت یا کیفیت استخوان کافی نداشته باشد تا ایمپلنت‌های لنگر با ابعاد منظم داشته باشند. در این موارد، از استخوان‌های سخت‌تری مانند استخوان‌های ناحیه گونه برای لنگر انداختن ایمپلنت‌ها استفاده می‌شود، زیرا آنها همیشه سختی و تراکم خود را حفظ می‌کنند.
مشخصه اصلی این ایمپلنت ها این است که در دو استخوان قرار می گیرند که هرگز دوباره جذب نمی شوند. بنابراین حتی در شدیدترین آتروفی های استخوان فک بالا نیز می توان از آنها استفاده کرد. علاوه بر این، ایمپلنت های زیگوماتیک و پتریگوئید نیز به دلیل طول آنها بسیار طولانی تر از ایمپلنت های معمولی هستند. بنابراین، زیگوماتیک ها دارای طول 30 تا 55 میلی متر و پتریگوئید ها 15 تا 20 میلی متر هستند، طولی که برای اطمینان از لنگر انداختن صحیح در استخوان طراحی شده است.
ارسال دیدگاه